Papa worden

Vorige week lazen jullie hoe Niels, de partner van Annemieke, de zwangerschap heeft ervaren. Vandaag lees je verder wat Niels ervan vond, vanaf het moment dat Annemieke werd opgenomen tot na de bevalling. Hoe is het om papa te worden?

“Om 04.00 uur ’s nachts ging er ergens in de straat een alarm af en vanaf dat moment weet ik niet meer wat het woord ‘rust’ betekent. Annemieke had last van hoofdpijn en, na lang aandringen, mocht ik van haar Ylonka bellen. Ze kwam eraan. Vanuit Annemieke’s ervaring weet ik dat dit een belangrijk moment is voor een man; want wat trek je aan als de verloskundige komt? Er zijn mannen die niets aantrekken, maar is alleen een boxershort dan genoeg? Kan een trainingspak wel of moest ik een spijkerbroek met shirt aantrekken? Vanaf nu kon dit bepalen hoe haar collega’s naar mij zouden kijken. Naaktloper, sloddervos of gewoon Niels. Tot mijn spijt ben ik vergeten waar mijn keuze op is gevallen, dus dat zou je bij Ylonka moeten navragen.

Weeënremmers

Niet veel later bleek dat ik zomaar deze dag al papa kon worden. Het duurde even voor ik door had dat dat aan de hand was, maar toen dat duidelijk was, ging ik automatisch mee in de flow. Ik kreeg een folder over dreigende vroeggeboorte en de verloskundigen in het ziekenhuis hebben alles uitgelegd. Annemieke kreeg weeënremmers, dus er was goede hoop dat we de kleine nog even konden tegenhouden. Toen de weeën eerst, ondanks de remming, tóch nog sneller op elkaar kwamen, werd ik toch wel even zenuwachtig. Gelukkig zakte het in de loop van de dag steeds verder af.

Ik besloot te blijven slapen in de kast, want zo gaat dat in het Alrijne. Als man klap je de kast open om je bed tevoorschijn te toveren. Het Alrijne is niet zoals thuis. Zo veroorzaakt de airco een lichte poolwind en heb ik meerdere malen gedacht dat ik voor de hemelpoort stond op het moment dat ik ’s nachts naar de wc moest. Dat licht was zó fel! Ik heb niet alle nachten van de opname in het Alrijne geslapen (zie poolwind en hemellicht). Detail; op het moment dat je over de drempel van een kraamsuite in het ziekenhuis komt, is de eerder beschreven kledingkwestie van totaal ondergeschikt belang.

Opnieuw opgenomen

Zoals jullie in Annemieke’s verhaal konden lezen, mocht zij na een week naar huis, maar werd zij na 2 dagen alweer opnieuw opgenomen. Hier brak een onzekere tijd aan, ook voor mij. Het was onduidelijk wat er precies aan de hand was en hoeveel zorgen terecht zouden zijn.

Voordat dit gebeurde, was mijn enige angst tijdens de zwangerschap dat ik Annemieke en/of de kleine zou verliezen. Nu tijdens deze onzekere periode, schoot dat nog best wel eens door mijn hoofd.

Gelukkig werd er goed voor Annemieke gezorgd, kregen we overal informatie over (voor zover bekend) en voelde Annemieke zich goed.

Overplaatsing

Toen de leverwaarden teveel verslechterden werden we ’s avonds laat overgeplaatst naar het LUMC. De slaapbank daar was niet eens comfortabel om op te zitten, laat staan slapen. Desondanks werd daar ook goed voor ons gezorgd, aangezien de ontbijtjuffrouw zelfs nóg vroeger kwam dan in het Alrijne. Al meteen de volgende dag kwam het nieuws dat het slechter gaat en dat ze dus gaan inleiden. Enerzijds verdrietig dat het nodig is, anderzijds onzekerheid of dit wel de oplossing zou zijn (want dat wist niemand zeker).

Inleiding

Het ballonnetje waarmee werd ingeleid, bleek tot mijn grote verbazing ook écht een ballon te zijn. Ik dacht dat het een soort waterballon was, maar door het slangetje wat eraan vast zat,had het net zo goed een ballondier kunnen worden. Jammer dat ik geen kennis in huis had om een ballondier te vouwen, want anders had ik dit zeker gedaan.

De bevalling verliep vlekkeloos tot 5 centimeter en ik heb tegen Ylonka zelfs gezegd “Als dit jullie vak is, dan kan ik het ook!” Enige tijd later bleek het vak van verloskundige toch iets minder simpel te zijn. Het vorderde niet meer en er werd bijstimulatie gestart. Papa worden was toch niet zo simpel als gedacht.

Tussen de weeën door werd mij meerdere malen op het hart gedrukt dat ik moest eten en drinken. Vanwege de spanningen en oneindige drang om naar de wc te gaan, had ik hier totaal geen behoefte aan. Ondanks alles wil ik ook hier weer alle mannen een dikke tip geven om hiernaar te luisteren. Iets met een man en een hamer. Toen ik tussendoor even naar de wc ging, heeft de weg van en naar de wc gevoelsmatig twee keer zo lang geduurd. De muren van het ziekenhuis boden me op dit moment meer zekerheid dan verwacht.  Gelukkig bleef ik op mijn beide benen staan (lees: wankelen).

Heftig

Annemieke kwam in een weeënstorm. Na een tijdje riep Annemieke “Ik kan het niet meer, ik kan het niet meer!”. Dát vond ik moeilijk!

Wat kon ik nu doen om te helpen, terwijl zij er zelf niet meer in geloofde? Toch wilde ik niet laten blijken dat ik die onzekerheid voelde en tegen beter weten in heb ik aangemoedigd. Ik ben positief gebleven, heb gezegd dat zij het kon en ik masseerde haar rug. Ik heb er nu nóg spijt van dat ik één wee niet gemasseerd heb, want ik besloot een pauze te nemen. Annemieke kon toch ook geen pauze nemen, waarom ik dan wel?

Keizersnede

Ze besluiten dat het een keizersnede wordt. Ik ga papa worden! Die 2,5 uur tot de geboorte van Sam waren lang. Het is moeilijk om toe te kijken hoe Annemieke aan het ploeteren is, terwijl dat nergens meer voor nodig was. Toen we eindelijk naar de OK mochten, brak de spanning me zo op, dat ik moest overgeven. Ik ben Jessica (de geboortefotograaf) nog dankbaar dat ze mij met mijn kotszakje op de foto heeft gezet. Gelukkig lijkt het op de foto, voor mensen die van niets weten, een babymutsje. Bij de ingang van de verkoever vroeg een verpleegkundige mij of ze mijn kotszakje over kon nemen. Nooit gedacht dat ik de schaamte voorbij zou zijn en hem klakkeloos in haar handen schoof.

Op de verkoever, vóór de keizersnede, werd onze geduld op de proef gesteld door de anesthesist. In de sportwereld zeggen ze wel eens: “hij had nog een sigaret kunnen opsteken voor hij die bal raakte”. In dit geval konden we het tabaksplantje zaaien, verzorgen, oogsten, drogen en een sigaret rollen om hem op te steken. Ik mag dan wel niet roken, maar het had gekund. Die anesthesist had duidelijk geen haast.

Sam geboren!

Toen het toch zover was en we op OK aankwamen, heb ik mijn ogen uitgekeken. De spanning gleed hier langzaam van me af. Ik heb bewondering voor de manier waarop ze zoiets aanpakken. Iedereen weet wat hij moet doen en toch wordt er voor de zekerheid een strak, duidelijk plan getrokken. De procedure wordt doorgenomen, om voorbereid te zijn op alle scenario’s. Toen ze begonnen aan de keizersnede zelf, was het razendsnel gebeurd. Sam werd geboren! Ik kreeg de eer om voor het eerst zijn naam te zeggen en ik mocht zelfs zijn navelstreng doorknippen. Weliswaar met een schaar die ik door het plastic vasthield, maar dat maakt het niet minder bijzonder. Leuk feitje voor mannen die willen oefenen: het klopt wat men zegt, als dit wordt vergeleken met het doorknippen van een binnenband van een fiets. En mannen; papa worden is écht heel bijzonder!

Neonatologie

Al snel ging ik met Sam mee naar de opvangtafel bij de kinderartsen. Daar heb ik Sam voor het eerst aangeraakt en dat was best even onwennig. Papa worden is één, maar papa zijn is twee. Ik twijfelde of ik hem wel mocht aanraken, want hij was nog zo klein. Ondanks dat iedereen heel druk bezig was met Sam, namen ze wel uitgebreid de tijd ook voor mij en mijn vragen. Nadat alles goed was met Sam, reden we door de OK langs Annemieke, op naar de Neonatologie afdeling.

Daar werd Sam nagekeken door de kinderarts, slangen werden aangesloten en hij werd in de couveuse gelegd. Ik wist niet goed wat ik moest doen, of ik hem veel moest aaien of aanraken. Mag dat allemaal? Toen Annemieke kwam, hebben we voor het eerst samen, in alle rust, van Sam genoten. Al vraag ik me wel af of Annemieke Sam ook écht gezien heeft, aangezien haar ogen met knipperen langer dicht dan open waren. Bizar dat we ondanks dat nog de energie hebben gevonden om onze ouders, broers en schoonzussen te bellen met het blijde nieuws.

Volgende week meer over mijn belevingen in de kraamtijd!”