Ik ben 40 weken en 4 dagen zwanger van baby nummer 3 als ik op maandag voor de zoveelste keer bij de verloskundige zit. Mijn bloeddruk schommelt en ik word nauw in de gaten gehouden.
Ik tref Marieke, ik ben het zat! Ik verlies het vertrouwen in mijn lichaam. De oudste kwam met 39+3 en de tweede met 40+1, wat als ik straks doorloop tot 42 weken? Wat als mijn bloeddruk toch ineens te hoog is? Ik wil net als de vorige twee bevallingen, thuis bevallen en zit er niet op te wachten dat ik straks ineens ingeleid moet worden. Hoe langer ik wacht, hoe meer ik me zorgen ga maken, over alles. De oudste heeft inmiddels vakantie, we zitten in een aankomende hittegolf, ik ben mijn buik zat. Marieke luistert naar mijn behoorlijke klaagzang.

Marieke weet me gerust te stellen, mijn bloeddruk herstelt zichzelf telkens weer, dus dat zal wel goed komen. Daarnaast vertelt ze mij dat als alles goed blijft gaan, mijn vliezen thuis gebroken mogen worden met 41+5. Marieke probeert me ook te strippen, maar helaas, is het hier nog te vroeg voor. Iets geruster ga ik naar huis, we regelen dat de jongens einde van de week een nachtje bij opa en oma gaan logeren. Zodat ik iets meer rust heb en hopelijk komt de baby dan ook ergens deze week om de hoek kijken.

Op donderdagochtend verlies ik wat roze slijm en heb ik wat menstruatieachtige krampen. Zou het dan toch? Ik ben bezig de jongens klaar te maken om naar opa en oma te brengen. Ik kijk uit naar twee daagjes rust en wie weet wat er komen gaat. ’s Middags moet ik weer naar de verloskundige, dit keer tref ik Annemieke en kan ik goed gestript worden. Annemieke zegt tegen me dat ze geen valse hoop wilt geven, maar dat ze eigenlijk wel verwacht dat ik haar vanavond of vannacht ga bellen.

Ik hoop het! Maar ik zeg tegelijkertijd dat ik wel eerst uit eten ga met manlief, nu de jongens aan het logeren zijn. We wachten al 41 weken, nu wacht de baby maar even op ons.

Richting 17.00 uur krijg ik regelmatige harde buiken en als manlief om 17.30 uur thuis komt, vraagt hij zich af of we nog wel uit eten moeten gaan. Maar ik hou vol dat we gaan, straks stoppen de harde buiken en blijven we voor niets thuis.
We gaan om 18.30 eten en eenmaal op het terras gaan de harde buiken over in weeën. Waar ik ze stoer uitzit, ziet manlief al gauw dat het wel echt begonnen is. Tegen mijn zin in, timen we de weeën en blijk ik in 6 minuten, vier weeën te hebben. Oei. Dan is het misschien toch wel tijd om naar huis te gaan. Direct na het hoofdgerecht stappen we weer in de auto en zo zijn we dus een uur later weer onderweg naar huis.

In de auto hebben we een korte discussie of ik nu of thuis de verloskundige zal bellen. Manlief wint en ik bel de verloskundige. Ik krijg Annemieke aan de telefoon en die vraagt al snel of we nog uit eten geweest zijn? Met meteen de directe vraag; zijn jullie ver van huis, hoe snel zijn jullie weer thuis?

Tijdens het telefoon gesprek moet ik tweemaal een wee wegpuffen, ze worden wel al pijnlijk!

Annemieke heeft ook door dat het flink aan de gang is en stapt ook in de auto.

We zijn net thuis (rond tien voor acht) als Annemieke er ook aan komt. We grappen wat tussen de weeën door en Annemieke gaat naar boven om alvast het een en ander klaar te maken en belt meteen de kraamzorg.
Annemieke geeft aan dat ze kan kijken hoeveel cm ontsluiting ik heb, maar het hoeft niet. Ik kies voor het laatste.

Waar ik in het begin nog helder ben tussen de weeën door en nog kan lachen, worden de weeën snel heftiger en volgen ze elkaar vlot op. Ik heb de weeën nog even in de badkamer opgevangen, hangend op het badkamer meubel, maar als snel wil ik in mijn bed liggen. In de tussentijd is ook de kraamhulp gearriveerd.
Manlief en ik doorstaan samen de ontsluitingsfase. Annemieke en de kraamhulp zijn op de achtergrond aanwezig, maar dat heb ik eigenlijk niet eens door. De weeën worden heftiger en als ik echt niet meer weet waar ik het zoeken moet, checkt Annemieke hoever ik ben; 9 cm. Annemieke breekt in overleg mijn vliezen en meteen is er persdrang. Mijn lichaam werkt hard en ik mag niet mee persen, vier persweeën lang moet ik ze wegpuffen, later ben ik Annemieke hier dankbaar voor, maar op het moment zelf vervloek ik haar van binnen. 7 lange, heftige en pijnlijke minuten, die uren lijken te duren.

Om 21.42 wordt er voor de derde keer een prachtig kereltje geboren. Een grote kerel van 4060 gram, die het meteen heel goed doet. Hij komt rustig bij op mijn borst en poept direct mama lekker onder. Al snel drinkt meneer aan de borst, wat een wondertje weer!

Na de eerste medische checks, blijven we met zijn drietjes boven achter. We genieten van dit manneke en van beschuit met muisjes! Het lijkt uren te duren voordat Annemieke en de kraamhulp weer boven komen, wat een rust en wat wordt er de tijd genomen voor ons.
Rond 00.00 is de rust wedergekeerd in huis, Annemieke en de kraamhulp zijn vertrokken. We genieten van ons kleine mannetje en proberen wat slaap te pakken, voordat we morgen de grote broers en de rest van de familie dit mooie nieuws gaan vertellen.

Lieve dames van Vivre en een extra voor Annemieke, wat een toppers zijn jullie! Bedankt!